Etappenfest

De Nederlandse tekst staat lager

Kalle and three residents are waiting impatiently to ride along for a while with me. With their decorated bicycles I am accompanied by a colorful escort to the Stage Festival of Ansgarstrasse. It is the section for guided living, specially made for Huntington patients. Yearly they organize a summer festival, this year reconverted to welcoming party for my trip.

When I arrive, they are all applauding. Everywhere I see the theme, “my theme”, appear. I am greeted as the guest of honor, like a king or a movie star, although I am far from that. On the other hand, it is a great experience. Also Michaela of HDYO has come form Stuttgart to join the festivities. The live band creates an ideal atmosphere and the dancing can begin.

Before lighting up the barbecue we pass by the biggest Huntington Home of Europe: Langer Peter . This place is a center of experience on Huntington, given that they house more than 100 patients. They cooperate closely with Ansgarstrasse, Hog’n dor and Heiligenhaven.

Because several units are close by each other, the management can offer a wide variety of activities, care and animation. It is Kalle, president of the German Huntington Help, who regularly releases disco on the inhabitants. New for me is the intimate party hall that families can use. Just last year there was a wedding ceremony. In the neighboring swimming pool, the residents have private time for them to swim, which has a positive effect on all.

I give away all the tombola prices I win during the festival to the youngest partygoers. At night it is very cozy and I actually get silent from being together. Everywhere you feel the energy that Kalle and Gaby give to this place. After a successful day for me, the residents, the personnel and the visitors, we relish a bit in the tent. Again the time to say goodbye has arrived. It’s a warm goodbye from Karin, who cycled with me for two days, from Michaela, who rushes back home, and from all residents.

The journey takes me further to Grossepehn where I meet Michael who is very open about the disease and tries to start a family group. Unfortunately he hasn’t succeeded yet, but he is not about to give up. Afterwards they are waiting for me in Norden, in the pouring rain, with their bike. The Johann-Christian-Reil-Haus has organized a true meeting, with the manager, de head of unit, the local media, the concerned families and the caregivers.

This is my last stop in Germany. It is now up to the Netherlands to welcome me. It will be strange, again talking in my own language 😉

————————–

In volle verwachting staan Kalle en 3 van zijn bewoners klaar met de fiets , om een stuk met me mee te rijden. Met hun versierde fietsen is het een kleurijke escorte die me naar het Etappefeest begeleidt van Ansgarstrasse. Het is een afdeling voor begeleid wonen, speciaal voor Huntingtonpatiënten. Jaarlijks organiseren ze hier te Itzehoe een zomerfeest, dit jaar omgedoopt tot het verwelkomingsfeest voor mijn doortocht.

Als ik aankom staan ze allemaal klaar om te applaudisseren. Overal zie ik het thema, “mijn thema”, verschijnen. Ze zijn vereerd dat ik langs kom bij hen. Ik word ontvangen als eregast, als een ware koning, als een soort van “vedette”, al ben ik dat van nature uit geenszins. Anderzijds, fantastisch om dit mee te mogen maken. Ook Michaela van HDYO is afgereisd uit Stuttgart om dit feest mee te maken. De live-band zorgt voor de optimale sfeer en het dansen kan beginnen.

Alvorens de barbecue aan te steken gaan we nog langs bij het grootste Huntingtontehuis van Europa. Langer Peter Deze plaats is een bolwerk van ervaring(en) met Huntington, aangezien ze hier meer dan 100 bewoners huisvesten. Ze werken nauw samen met Ansgarstrasse, Hog ’n dor en Heiligenhaven.

Doordat er vele afdelingen dicht bij elkaar liggen, kunnen de verantwoordelijken een rijke waaier aan activiteiten, zorg en animatie aanbieden. Het is Kalle, voorzitter van de Duitse Huntingtonhulp, die hier regelmatig de disco loslaat op de bewoners. Nieuw voor mij is de intieme feestzaal die de families kunnen gebruiken voor feesten. Zo was er Vorig jaar nog een lang uitgestelde trouwpartij. In een naburig zwembad hebben de bewoners ook privé-tijd om te gaan zwemmen, wat een heel gunstig effect heeft op hen allen.

De tombola prijzen die ik won tijdens het feest, deelde ik bijna allemaal weer uit aan de kleinste meevierders. ’s Avonds is het heel gezellig op het zomerfeest en ik word zowaar stil van het samen zijn. De energie die Kalle en Gabby in deze speciale plek brengen voel je werkelijk overal. Het is een heel speciale warme sfeer. In de tent genieten we na het feest na van een geslaagde dag voor iedereen, de bewoners, het personeel en mezelf en de andere aanwezigen. Afscheid nemen is nadien opnieuw aan de orde, zoals reeds mijn ganse tocht, een warm afscheid van Katrin die 2 dagen meefietste, van Michaela die terug naar huis vliegt en alle bewoners.

De tocht voert me verder naar Grossepehn waar ik Michael ontmoet die heel open is over de ziekte en probeert om ook hier een familiegroep op te starten, naar het voorbeeld van. Spijtig genoeg is hij daar nog niet in geslaagd, maar opgeven doet hij niet. Vervolgens staan ze me in Norden op te wachten, zowaar in de gietende regen, met de fiets. Het Johann-Christian-Reil-Haus heeft een ware meeting georganiseerd, met onder meer de bestuursleider, de afdelingsverantwoordelijke, de lokale pers, de betrokken families en de verzorgers.

Dit was mijn laatste stop in Duitseland. Het is nu aan Nederland om me te ontvangen. Tzal raar doen in mijn eigen taal:).