Summer Started

English text below

De wind probeert me tegen te houden, maar wetende dat er een driegangenmaaltijd op me staat te wachten, blijf ik met de glimlach op de trappers duwen. Ik ben net op tijd om een deel te mogen zijn van de afsluitavond van het zomerkamp. Bettina en Suzanne organiseren voor de laatste maal dit kamp voor Huntingtonpatiënten en hun verwanten. Het is een ware eer om dit feest te mogen meemaken. Aan tafel geniet ik van het samenzijn en van een zalig diner. Al vele jaren komen ze naar Hornstup waar het personeel hen keer op keer warm ontvangt.

Na het eten moeten de tafels plaats maken voor de dansvloer. Wat een plezier om mijn benen eens te gebruiken om te dansen, na ze al die maanden enkel te hebben gebruikt om de trappers rond te draaien. Ik geniet mee tot iedereen is uitgefeest. Hopelijk vinden ze opvolgers om dit kamp volgend jaar opnieuw te organiseren.

Iedereen moet afscheid nemen en ook ik verdwijn richting Duitsland. Daar staat weer vanalles op stapel. Geüpdatet door Michaela word ik net over de grens opgewacht, zodat ik tijdig op mijn eerste bestemming aankom. Heiligenhaven heeft een aangepast Huntigntonhospitaal en enkele verzorgingsafdelingen.

Met de verschijning van Katrin is EHDN per fiets terug vertegenwoordigd. Samen met enkele dames van het Ameos genieten we in de haven van het uitzicht en lekker eten. We sluiten de dag af met een wandeling op de pier bij zonsondergang.

Na de ochtendsamenkomst vertrekken we met volle moed richting Neumünster. Om tijdig in te arriveren is Friedhelm, spraaktherapist, ons al tegemoet gekomen. Samen gaan we naar Hog’n dor. De president van de stad en leiding van het tehuis ontvangt ons en zo kunnen we 5 man sterk de pers te woord staan.

Katrin en ik steken de benen onder een rijk gevulde tafel, waarvoor de grote familie van Friedhelm en Annete graag samenkomt. Ik krijg een beetje een thuisgevoel tussen al dat over en weer gewoel tijdens de maaltijd. Ik kijk al even uit naar de volgende dag: Het jaarlijkse zomerfeest is omgedoopt tot een etappefeest ter ere van mijn tocht. Met de goede aanwijzingen van Friedhelm kunnen we de weg niet kwijt geraken. Al is een ommetje langs een bospad ook mooi meegenomen.

———————-

The wind tries to stop me, but knowing a three meal course is waiting for me, I push on with a smile. I arrive just in time to participate in the closing evening of the summer camp. It’s the last time Bettina and Suzanne are organizing this camp for Huntington patients and their kindred. It is an honor to be part of this party. I enjoy the company and the delicious dinner. For many years they are coming to Hornstup where the staff receives them every time with a smile.

After the food the tables make room for the dance floor. What a pleasure to use my legs for something else than pushing pedals. I enjoy until everyone is tired of partying. Hopefully they’ll find successors to organize this event again next year.

Everybody says goodbye and I disappear towards Germany. Updated by Michaela I am awaited just across the border, so I arrive in time at my destination. Heiligenhaven has an adapted Huntington clinic and some care facilities.

With the appearance of Katrin EHDN is represented again on the bike. Together with some ladies from Ameos we enjoy the view and nice food in the harbor. We end the day with a walk on the pier at sun set.

After the morning arrival, we leave full of courage to Neumünster. To arrive in time at Friedhelm, speak therapist, meets us. Together we are going to Hog’n dor. The president of the town and the management of the home receives us. This way, we are five strong to meet the press.

Katrin and I sit down at a richly filled table, for which the big family of Friedhelm en Annete likes to come together. With all that shouting to and for I actually feel a bit at home. I look forward to the next day: The yearly summer feast has been transformed to stage feast in honor of my trip. With some good directions from Friedhelm we can’t get lost. Although a small detour along a forest trail is not bad either.